Favori kanepemde yay?lm?? bir ?ekilde telefonla u?ra??yordum. Gündem, her zamanki gibi bir sürü olayla doluydu: Trump’a suikast, baz? dini liderlerin ?lümü ve daha pek ?ok ?ey. Dünya sürekli bir hareket halinde gibiydi. ??imden bir "s?k?c?" dü?üncesi ge?ti. Derin bir i? ?eki?le telefonumu kanepenin k??esine att?m, ellerimi kafam?n arkas?nda kavu?turdum ve sararm?? tavana odakland?m.

  Liseden yeni mezun olmu?tum, ama pek ?al??kan veya ba?ar?l? bir ??renci de?ildim. ?u an tam anlam?yla bo?lukta gibiydim. Asl?nda ?u an, aileme yük olmamak i?in i? ar?yor olmam(mali durumumuz iyi de?il) veya s?radan bir üniversiteye gidip hayat?m?n birka? y?l?n? orada ge?irmeye haz?rlanmam gerekirdi.

  ?? ?ekerek yava??a aya?a kalkt?m.

  "Hassiktir!"

  Ayak ser?e parma??m? sehpan?n kenar?na vurdum. "Hay sikiyim, kim onu oraya koymay? ak?l etti?" diye dü?ündüm, ama muhtemelen babamd?r. B?yle dahiyane bir fikir ancak ondan ??kabilir.

  Aya??m? biraz silkeleyip a?r?n?n azalmas?n? sa?lamaya ?al??t?m. Ard?ndan, yava??a mutfa?a do?ru ilerlemeye ba?lad?m. Her ad?m?mda ayak bile?imdeki kire?lenmeden gelen ??t ??t sesleri duyuluyordu.

  Kaderime sinirli bir ?ekilde yürürken, birden g??sümde dayan?lmaz bir ac? hissettim. Sa? elimle refleks olarak g??sümü kavrad?m. Ac? azalm?yordu aksine ac? giderek büyüyordu. Bir gümlemeyle yere y???ld?m.

  ‘Galiba kalp krizi ge?iriyorum… Hay anas?n?, ben daha ?ok gencim,’ diye ge?irdim akl?mdan.

  Annem pat?rt?y? duymu? olmal? ki, g?z ucuyla oturma odas?na giren figürünü fark ettim. Sesler ve g?rüntüler yava??a benden uzakla??p silikle?irken, annemin panik halindeki yüzünü g?rmek zor olmad?. Telefonu eline al?p bir ?eyler yapmaya ba?lad?. Galiba ambulans ?a??r?yordu.

  This book's true home is on another platform. Check it out there for the real experience.

  Gen?lerin kalp krizinden sa? kurtulma ?ans?n?n ya?l?lardan ?ok daha az oldu?unu duymu?tum. Umar?m bu bilgi yanl??t?r.

  Ve o an, bilincim tamamen karard?.

  --------------

  "Asans?rsüz ev mi kald? art?k…"

  Nefes nefese merdivenleri ??karken bu dü?ünce akl?mdan ge?ti. Son basama?? da zorlukla ??kt?m ve a??k kap?dan daireye girdim. Ekip arkada?lar?m da hemen pe?imden aceleyle geliyordu. Her birimizin yüzünde ciddi ifadeler vard?.

  Kü?ük dairenin koridordan oturma odas?na ge?er ge?mez yerde yatan gen? bir adam? ve ba??nda a?layan kad?n? g?rdüm. Gencin Siyah sa?lar? yüzüne da??lm??t? yak???kl? say?labilecek bir simas? vard?, ama bedeninin hareketsizli?i dikkat ?ekiyordu. Kad?n?n feryad?, odan?n sessizli?inde daha da belirgindi.

  “Han?mefendi, lütfen kenara ?ekilin!” dedim sert ama nazik bir sesle.

  Kad?n, g?zya?lar?n? titreyen elleriyle silerek hemen kenara ?ekildi. Diz ??küp gencin nabz?n? ve nefesini kontrol ettim. ?kisi de yoktu. G?z ucuyla ekip arkada?lar?ma bakt?m.

  “Sedyeyi getirin, ?abuk!” diye talimat verdim.

  Hemen gencin üzerine e?ilip kalp masaj?na ba?lad?m. Ritmik bir ?ekilde bask? uygularken zihnimde ac? bir sab?rs?zl?k vard?. Sikti?imin sedyesi nerde kald?!

  Sonunda sedye getirildi?inde, dikkatlice genci yerden kald?r?p sedyeye yerle?tirdik. Sedyedeki gen?le kü?ük daireden h?zl?ca ??kt?k ve merdivenlerden a?a?? aceleyle inmeye ba?lad?k. Ancak merdivenler hem dar hem de s?k???kt?. Aya??m bir basamaktan kay?nca sedye neredeyse dü?ecekti. Kalbim yerinden f?rlayacak gibi oldu, ama dengemizi toparlay?p yolumuza devam ettik.

  ??imden, “Sikeyim bu merdiveni de, apartman? yapan? da…” diye homurdand?m. Bir yandan ?fke, bir yandan zamana kar?? yar???n verdi?i stres…

  Nihayet ambulansa ula?t?k ve genci h?zla i?eri ta??d?k. Sirenler ?almaya ba?lad???nda hemen hareket ettik. Yol boyunca kalp masaj?na devam ettim. Her saniye, her bask? daha da a??r bir yük gibiydi.

  K?sa sürede hastaneye vard?k. Olabilecek en h?zl? ?ekilde acil servis b?lümüne girdik ve gencin durumunu n?bet?i doktora h?zla ?zetledik. Doktor, defibrilat?rü haz?rlay?p gencin g??süne ?ok vermeye ba?lad?. Elektrik ak?m?n?n sesi odada yank?lan?rken umutla bekledik. Ancak, hi?bir yan?t alamad?k.

  Yakla??k 20 dakika boyunca durmaks?z?n müdahale ettik. Herkesin yüzü yorgun ve karamsard?. Doktor, sonunda sessizli?i bozarak a??r bir sesle konu?tu:

  “?lüm saati: 18.43…”

  Yan?ndaki hem?ire, ka??da hastan?n bilgilerini yazmaya ba?lad?. Bizse, oday? sessizce terk ettik. Mesle?imiz de pek de nadir olmayan bir olayd? ancak al???lmas? pek mümkün olmayan bir histi… birinin ya?am?n?n ellerinizden kay?p gitmesi hissi.

  Hastane koridorunda bir k??eye ?ekilip dinlenmeye ?al???rken telsizden yeni bir ?a?r? duyuldu. Ah hayat, dinlenmemize bile izin vermiyordu. Yeni bir hasta, yeni bir mücadele… Ve biz, bir kez daha aceleyle yola koyulduk.